O rany.

To było jak z jakiegoś starego sci-fi filmu. Jak jedzenie tych racji z paczki dla kosmonautów.

Nie polecam ogólnie covida, no ciężko.

Miałam takie uczucie zjadania papieru. Że ja coś jem, a ja w ogóle lubię jeść, i nie czuję tego, co jem.Miałam takie wrażenie, że jem… wyobrażałam sobie, że to jak, wiesz, trociny od królika. Od królika domowego z klatki, takie trociny stolarskie.

No jak się odbierze nam zmysły to możemy przestać mieć kontakt z rzeczywistością. Jakby człowiek się stawał jakimś kartoflem, który nic nie czuje i nie ma kontaktu ze światem. Jest to szalone.

Ja lubię jeść i lubię sobie smakować różne rzeczy i wyłączenie tego z życia to jest naprawdę… smutne. To jest smutne. Jesz coś… no i co z tego?

No i czułam się trochę jakbym sobie to ubzdurała, bo tak krótko to u mnie trwało, ale właśnie zaczęłam wąchać wszystko, zaczęłam wąchać jakieś chrzany, musztardy, cytryny, jakieś alkohole.

To może być tak, że to doświadczenie może być czymś pobudzającym. Paradoksalnie – bo nic nie czułaś i teraz, kiedy już odzyskałaś ten smak i węch to to cię pobudzi do poznawania nowych rzeczy, bo nigdy nie wiadomo co cię spotka.

A czy byłach zmierzło od tego siedzenia? No nie kontaktowali się zy mną to mogłach se być zmierzło.

Starałam się jeść to, czego smak pamiętałam, czyli takie sprawdzone jedzenie. No ale jadłam, bo byłam głodna, bo chciało mi się jeść, bo czułam się dobrze, ale tego smaku w ogóle nie czułam. Jedzenie nie sprawiało mi to jakiejkolwiek frajdy.

Myślę, że każdy dzień bez zmysłu powonienia i smaku był dla mnie na tyle szary i nijaki pod względami doznań kulinarnych czy ludzkich, że zamazywały się automatycznie.

Mówiąc ogólnie, utratę smaku i węchu określiłabym jako rozczarowujące każdego dnia. Może jak ktoś… Nie wiem, nie lubi, nie docenia tego, jak smakują rzeczy albo nie lubi gotować na przykład, to jest mu wszystko jedno. Ale dla kogoś, kto docenia, kto naprawdę to lubi to brak tej istotnej rzeczy w ciągu dnia jest strasznie frustrujący.

Covid to też dziwne doświadczenie, bo daje takie poczucie wyobcowania. Wydaje się, że węch jako zmysł jest dla nas taki… transparentny. Nie jak wzrok czy słuch. Właściwie nie myślimy o nim, jak o zmyśle faktycznie. A jednak jego utrata spowodowała, że czułam się taka wyizolowana od rzeczywistości. Odcięta od świata. Okropnie.

To było po prostu pączkowe ciasto o smaku tłuszczu, troszkę posolone. Poczułem dekonstrukcję pączka. Bardzo dokładnie.

I ja uwielbiam zapach kawy, który się unosi rano w domu i w tym czasie przez tych naprawdę dobrych kilka miesięcy, kiedy ta kawa była parzona codziennie rano i ja jej nie czułam, to to było straszne.

Myślałam, że to będzie takie totalnie straszne i będzie faktycznie tak, że jem niesmaczne gazety i wszystko ma smak wody i niczego. Ale wydaje mi się, że na innych poziomach, jakimiś innymi receptorami to po prostu odbieram.

No racuszki i kurczaka zapamiętam na zawsze. Pierwsze to był megasmutek, drugie – megawow.

Gotowanie stało się czynnością raczej bezsensowną, wciąż jedzenie sprawiało pewną przyjemność wizualną. Dla mnie to jest dosyć ważne, i faktycznie, jeśli coś wygląda ładnie to często też dobrze smakuje.

I wtedy się zorientowałem, że coś jest nie tak, ale pomyślałem, że z owocami i warzywami jest tak, że może jak są gorszej jakości albo te z marketów to nie pachną tak mocno, są takie jakby styropianowe.

Uwielbiam jeść i naprawdę pierwszy raz nie czułam smaku i dla mnie to kosmiczne, niefajne, nie polecam! Jest to coś nowego, czego się bardzo wystraszyłam, bo jedzenie bez smaku to życie bez smaku!

Jesz i czujesz sytość, ale nie masz tych wszystkich doznań. Więc kompletnie nie było czegoś takiego, że sobie dogodzę. Nic wyszukanego, jakbym żuł watę.

Jedzenie nagle stało się wyzwaniem innego kalibru.

To był po prostu najgorszy okres mojego życia. Najgorszy po prostu, najgorszy! Mimo tego, że wcześniej po prostu wydawało mi się, że prawie umrę przez te płuca to tak samopoczucie przy braku zapachu i smaku było po prostu… No okropne!

Myślałam, że umieram. Leżałam w łóżku, spałam, nie wiedziałam, co się wokół mnie dzieje. Nie wiem, czy czułam smak, czy nie, nie pamiętam nawet, czy coś jadłam.

Nie wiem, jak to opisać – to tak jakbym miała jakieś dziwne kwiaty w nosie. Które nie pachną. I to było takie uczucie.

Wszyscy się rozchorowali nie tak, jak ministerstwo przewidywało – na święta, czyli kiedy Polacy się spotkają i zachorują, tylko ta radosna historia dzieje się tydzień wcześniej. My po prostu wyprzedziliśmy trendy jako rodzina.

Mogłem jeść panierowany karton i nie robiłoby mi to żadnej różnicy!

Nasza historia zaczyna się w momencie, gdy od mamy mojego męża dostaliśmy dynię wyhodowaną we własnym ogródku.

Omg, co jedliśmy… generalnie wszystko normalnie, tylko bez smaku.

Pamiętam nawet dokładnie w jakim momencie straciłam smak!

Historia z chorobą pod tytułem „Covid” rozpoczęła się oczywiście tak jak u wszystkich, jakąś tam dolegliwością, temperaturą. Po decyzji badania, że jednak to jest covid to wiadomo, że to było bardzo trudne.

Czas na moje wspomnienia związane z utratą zapachu i smaku. Był luty 2020 – koronawirus szalał w Chinach, pukał do kolejnych europejskich krajów, ale Polska była od niego wolna.